مامان واست یه حرف داره

پسره مامانی من سلام .

در یک مقاله می خوندم که نوشته بود :

خوردن و خوابیدن و کار کردن جزیی از روندهای روزمره زندگی برای بقای انسان در شرایط حال هستند .اما سفر و با هم بودن یک فرصت که شاید هرگز تکرار نشن .و خاطراتش چه خوب و چه بد به دفتر خاطرات ذهن انسان بر می گردد که یا برایت باقی می ماند یا برای دیگران جزیی از خاطراتشان می شود .

در ادامه نوشته بود :

از سفرهایتان کمال لذت و استفاده را ببرید که شاید در این ماراتونه زندگی هرگز تکرار نشود .

تا زنده هستید قدر یکدیگر را بدانید و به خاطره بی ارزشها خاطرات و امروز و فردای خود را تاریک نکنید .

چه فایده داره فردا سره خاکه هم بریم و گریه بکنیم .امروز با هم باشیم و با هم بخندیم .نه به یکدیگر بخندیم .

اگر انسان می دانست شاید ٥ دقیقه دیگر نباشد هرگز دنیا به این شکل نبود جالب اینکه این انسان دو پا خیلی مطمئن به زنده بودنش در فرداهاست .

اما ما بارها دیدیم برای خیلی ها سفرشان به انتها نرسید و وسط راه جا ماندند .اما ایا اینها فقط برای دیگرانه .؟

کسانی که عزیزی را از دست می دهند حاظرند تمام دارایی خود را بدهند تا حتی ٥ دقیقه دیگر کنارشان باشند و ببینندشان .اما ایا وقتی با هم بودند قدره ثانیه ثانیه با هم بودنشان را می دانستند ؟